Op toenverwagts henk ik doar op mien compjoeter u zeit gevoenden woar datter ein artiekeltje in toostends stoend. Ik wille hier ook ukki een artiekeltje schrieven.

Keetekik nie os je giender nu en ton peinst an die oede ostendenoaren die, voor den orlooge, langs de koaije liepen. Ik peins er nog oltied an. Wit je giender nog wie ?
Wat vienden julder van Teut-teut met zien accordejon op zien buuk, ziengende van “ Den Iengelsman mit ol zien poenden” – of van Kolenmanchet ook nog den ollegatscheirder genoemd –van duuvel of madam Loeloe of ook nog van madam maddolje. Ollemoale tiepissche figuurtjes die we olle dagen tegenkwamen.
Wiender weunden op de koaije, juust over de cierk of ols je twilt in Abé-in : d’oede miene, en doar henkzik ollemoale gezien;
Loater meir daarover, okai;