Open Source Content Management 
Den ouwen zen ottoo.
Si menschen,
‘k Gon ik e kir e woordje verteln over den ouwen zen ottoo.
Nie datten ie met e specialen ottoo raid of e twa wi, mo de stoten dan der in, met en roend zen ottoo gebeurd zien kannek verre een olve boek mee vuln.
Alli, ‘k gon ier e ki de beste deruut aaln:
Dail 1
(Voe den aisten ier stoat der in de gesproken versje een uutleg over e lailik stemmetje, en ojje da wilt oren moej mo luustern ee).
Op e dag ziem’ op weg voe me grotmoeder, die op de Nieuwpoortsesteenweg weunde, te gon bezoeken.
En, lik van gewente, zaaten ie e sigretje te smoren bijst datten ant rien was.
Me kommen op den Elisabethlaan, en opains begun me voader doar te snuffeln en te doen, gelik datten oltied dijd otten e twa rookt of peisde datten e twa rookt (da wordt ook duudelijker op de gesproken versje).
En opains zegten “Riekt, riekt, den ottoo stoat in brande!!!”.
“Mo”, zeg mien maa, ”je droom gie da zeker, ‘k rieken ik niet”.
En ie weer ant snuffeln en “Riekt, riekt, den ottoo stoat in brande, zeggen ‘k je!!!”.
“Mo be nijn, je stoat ie nie in brande”, zeg mien maa, nu ie nog e bitje zitten snuffeln en doen, en je zeit ie der niet mir over.
Enfin, me kommen toe bie me grotmoeder, en je doet ie ze vest’ of, en jaat ie e boai an da me maa nog gebreid aat voer em.
“Aa, den ottoo stoeg in brande”, zeg me maa tegen em, “kiekt mor e ki”.
Ja, naven dada, in ze boai, ’t was doar e gat in gebrand de grotte van e babykoptje, oe dat da nie deuregegoan is no ze vel of oe datten ie niet gefoeld et, de duvel ist wies, mo ’t was toch schone voe zien, ‘k geloven dat zelfs nog e bitje smeulde.
Aa, den ottoo stoegt in brande........
Dail 2
Op e dag komten ie tuus van ze werk, en van otten binkomt zegten tegen me maa “men aap is dood”.
“Oe”, zeg maa, “jen aap is dood?”
“Ewel ja”, zegten, “’t oar van men aap angt an de ruuten van men ottoo”.
“Ja”, zeg maa, “over wa ziej nu were bezig?”
“’k Gont e ki togen”, zegten.
Nu ja, ze gon no buuten no den ottoo, en ik gon mee, mo mens toch......
J’ aat ie in zen ottoo azo een aptj’ angen met zoe e pluche vel, die an e rekkeltj’ angde, mo wat datten ook liggen aat was zoe e spuitbusse voe ’t ies van je ruuten te kriegen.
‘j Aat ie zoe slim gewist van die spuitbuss’ alachter op zen oedenplanke te loaten liggen, dien ottoo hail de dag in de zunne gestoan, ja, je ku peizen ee, die busse aa nateurlijk “BOEM” gezeid, en wa waster gebeurd?
Ewel, dien aap aat de vulle lage gekregen ee, ’t angdeg ie dor nog juuste een iezere geraamte met twai andjes en voetjes in stoffe deran en e plastieken apemuule.
En voe de reste, die ruuten, da plafong, die zetels, dat angde vul met oar en ier en doar voeng je nog e stiksje stoffe, zogezeid da vel van dien aap, woar dat dat oar op zaat ee.
Oe dan aal de ruuten van zen ottoo nie in lagen en datter gin schaa an den ottoo was, me gont nooit weten.
Mo wat dank wel weten is dan ze moanden werk get en voer ol dat oar weg te kriegen.
Dail 3
Op e dag got de tillefong bie uus, en maa pakt op, ja, ’t was voader, die dor stoegt te vloeken en te godvern (aam em moen kun zien giengen m’ en verzekers zien stoan spriengen en dansen ook).
”En godveremelste, godvermijairde, ‘k en doar nu me portiere toegekwakt en me sleutels op men ottoo loaten zitten en ‘k stoan ik ier nu ee”.
Nu, me maa zegt “ewel, da ’s niet, ‘k gon Roland (da’s me schoonbroere) zenden me je reservesleutels” (nog chance datten de dee aat).
Zo gezeid, zo gedoan, Roland komt, en maa gift de sleutels an em, en ‘k gon ik mee.
Me kommen doar an de kanten van de vismiene (Je werkteg ie an den RMT), en me zien em doar bie zen ottoo stoan en gelik ant proberen van tusschen die ruute te graken.
Si, me stappen uut, ‘k gon ik nor em met die sleutels, bijst datten ie nog stoat te vloeken, en ke kommen ik bie dien ottoo, en ‘k zien doar da tuutje dajje de deuren mee sluut, en da stoat no boven.
Dus, ik, met zoe e muule van lintjes, lik dank da kun, die deur’opengedoan, en ‘k zeggen “inplekke van dor te stoan godvern en vloeken en e samba te dansen aaj beter aist e ki gekeken ee”, en ‘k dijn die deure van zen ottoo open, en geloof me, je kost der nie mee lachen wi.
Dail 4
Mien kozientje (me zuster eur zeune), die bie uus weunde, was ook zoe een emelste niwaird otten begost, en otten kost ze pee kloten geingten ’t zeker nie loaten.
En me kosten wieder e vint, die, lik me paa, ook Staf aitte, en deur e twa datter e ki gebeurd was in e restaurant, zein ze Staf Stoofvlais tegen die vint.
Nu, toe doar, ’s avens komt voader tuus van ze werk, ol scheldend en ol vloekend, azo van “waffere godverdomsche niewaird etter me da nu were gelapt?”, en zeg maa “ewel, wat ist?”
Kom mor e ki kiekken zegten, en je go no buuten no zen ottoo, en an ze zetel van zen otoo angter doar e papiertje me plakkers derroend en doarop in stifte “Staf Stoofvlees”.
Ja, da kwaam ton uut, die klainen aat da brieftje alachter op zien veste geplakt, oe datten ie doar nie op gelet aat weten ‘k ook nie, mo je was ie azo noo ze werk gegoan.
“En ‘k en ik verzekers hail de dag azo roendgelopen”, zeiten ie, vroed van kolere.
“Mo zeg, Chris”, zeo me maa, egen die klainen, je magt dat agliek nie doen, kom zeg, pepee moet doar hail de dag bie die grote boazen en directeurs binnen zien, da’s och gin werk ee”.
(Ik woaren oendertusschen nateurlijk ol weggelopen, want ik giengen doar begunnen burreln van ’t lachen ee, en ton gienget wel gewist en wi).
Nu, etten ie effectief hail de dag azo roendgelopen, of et da bladje ’s nuchtends losgekommen an ze zetel bijst datten op weg was no ze werk, da’s weer ain van die myterietjes van ’t leven ee.
En zukke kiekenstreken gebeurden der haile dagen bie uus.
Alli, toe te noaste kir ee.
Groetjes,
Den Ertelijken.